Για ένα κομμάτι ουρανό

Γεννήθηκα την ημέρα του μεγάλου «ΟΧΙ». 28/10/1968!!!
Την ώρα που γεννιόμουνα, κάτω από την κλινική, σερνόταν σα φίδι η παρέλαση. Από τη μέρα εκείνη λοιπόν, πότε σέρνομαι, πότε προχωρώ κανονικά στα δύο μου πόδια και πότε τρέχω. Όταν κουράζομαι, πάρα πολλές φορές βρίσκω μια πέτρα, έναν κομμένο κορμό δέντρου, κάποια αναπαυτική πολυθρόνα και κάθομαι. Τότε σκέφτομαι… ή δε σκέφτομαι. Ή μπορεί να μασουλάω κάτι. Μια σοκολάτα, μια φέτα ψωμιού με βούτυρο και μαρμελάδα, ένα κομμάτι παστίτσιο… Μπορεί και να μιλάω μόνη μου. Ή να βλέπω τηλεόραση. Να διαβάζω. Να γράφω… κάτι τέλος πάντων! Το σημαντικότερο όμως είναι, πως ΖΩ! Πως αντίθετα με τη μέρα του «ΟΧΙ» εγώ λέω ΝΑΙ στη ζωή. Κι έτσι, αφού ζω, σηκώνω το κεφάλι ψηλά και κοιτάζω ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΟΥΡΑΝΟΥ…