Αρχίζοντας να γράφω αυτήν τη σειρά των διηγημάτων μου, η οποία αποτελείται από δύο ενότητες, κάτι σαν ακαθόριστη αίσθηση ένιωθα να με καθοδηγεί, ώστε να εκφράσω και να βγάλω από μέσα μου μία διαφορετική γραφή από αυτήν της ποίησης.
Κάτι σαν ανάγκη, δική μου επιτακτική ανάγκη πρωτίστως, οδήγησε τη συγγραφική μου έμπνευση σε εσωτερικές αλλά και εσωτερικές καταστάσεις , γεγονότα συμβάντα και (κυρίως) ψυχικές ή πνευματικές διεργασίες που βίωσα είτε έζησα ως απόμακρος κι ακούσιος θεατής.
Στην προσπάθειά μου να γράψω τούτα τα διηγήματα, είδα ότι σχεδόν αυθόρμητα –και με το στίγμα πάντα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης στην ιδιαίτερη πόλη μου την Καβάλα, αλλά συνάμα και της κουλτούρας που κυριαρχούσε εκείνες τις εποχές της ευρύτερης Ελλάδας, αναπηδούσε η δική μου Εγνατία Οδός.
Έτσι καθώς η Αμαλία, η Δάφνη, ο Γιάννης, ο παππούς Κωνσταντίνος, η έφηβη Κατερίνα σκιαγραφούσαν τη δική τους πορεία και γέμιζαν φάσεις, αντιφάσεις και μαζί ένα εκατέρωθεν μεταξύ τους αρμονικό συνδυασμό, είδα ότι στους φανταστικούς μου όσο και αληθινούς βιωματικούς μου δρόμους, οι συνειρμοί μου ακολουθούσαν τη δική μου προσωπική Εγνατία Οδός.
Σε μια πρόσφατη έξοδό μου πέρυσι το καλοκαίρι, είχα τη χαρά να περάσω από το παλιό, σκονισμένο, κατεστραμμένο κι ίσως ολότελα ξεχασμένο δρομάκι της Παλαιάς Εγνατίας Οδού. Εκεί όπου ακούγονται ακόμα τα βήματα, οι φωνές, ο ψίθυρος όσων πέρασαν από εκεί για να αφήσουν ανεξίτηλα, μακραίωνα, διαχρονικά τους κρίκους που ενώνουν άρρηκτα την Ευρωπαϊκή Δύση και Ανατολή. Πάντα, φυσικά, με κέντρο την πόλη της Καβάλας, δηλαδή την πόλη στην οποία γεννήθηκα και κατοικώ μέχρι στιγμής.
Γιατί τίποτα δεν γεννιέται, δεν εξελίσσεται ουδέτερο και μόνο του, αφού το καθετί στη ζωή μας είναι αλληλέδεντο με κάτι άλλο. Άνθρωποι, απόψεις, καταστάσεις που προϋπύπηρξαν, συμβαίνουν σε χρόνο ενεστώτα, προορίζονται σε μέλλοντες καιρούς, επηρεάζουν άμεσα τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις μας.
Ας αφήσουμε λοιπόν, την κουλτούρα, τον πολιτισμό, τη θρησκεία, όπως και τη νοοτροπία κάποιων άλλων εποχών, να ξετυλίξουν το νήμα τους στο ‘σήμερα’. Στο Σήμερα που κρύβουν τα μικρά αυτά κείμενά μου –τα διηγήματα που έγραψα με κέφι κι αγάπη, αλλά και με μεγάλη τη αγωνία της ευθύνης που είχα απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό.
Και, εντέλει, ας ακούσουμε τις έσω και έξωθεν φωνές, εφόσον τόσα είχαν να φανερώσουν σ’ εμένα την ίδια που σας εξιστορώ τη δική μου Εγνατία Οδός, όπως πιθανόν να έλεγε ξανά ο ποιητής.
Χρυσούλα Βακιρτζή
