Κανένας πόθος δε φτάνει

Ένας πυροβολισμός αντήχησε, η κόρη με το πανέμορφο φόρεμα αποχωριζόταν τον κόσμο, κάτι σαν πνίξιμο από την αιμορραγία στο κορμί της, την κατήντησε γελοία και μόλις που πρόλαβε να πιαστεί από το πουκάμισο του Ίαν, ο οποίος αποτραβήχτηκε, ανήσυχος, χαμένος… μ’ έναν πυρετό να δαμάζει την απορία του.
Πάνω σ’ ένα κτίριο, μια καραμπίνα κι ένας άντρας με γκρίζα καπαρντίνα χαιρετούσε για ακόμη μια φορά τον απολιθωμένο ήρωα… “Δε θα πληρωθώ” ψιθύρισε ο Ίαν και παράτησε, άτρωτος μα στενοχωρημένος… με το ματωμένο πουκάμισό του, τη σκηνή του τραγικού εγκλήματος.