Η περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης δόθηκε σαν δώρο στη Βουλγαρία από τη σύμμαχό της Γερμανία, μετά την προσχώρησή της στο Τριμερές Σύμφωνο. Με την ενέργεια αυτήν, η Βουλγαρία κατόρθωσε να πραγματοποιήσει το όνειρό της για διέξοδο στο Αιγαίο. Έτσι, τον Απρίλιο του 1941 ξεκίνησε η τρίτη βουλγαρική Κατοχή για την περιοχή, μια Κατοχή εντελώς ιδιότυπη, αφού σκοπός των κατακτητών ήταν ο εκβουλγαρισμός των κατοίκων. Γι’ αυτό, πολύ γρήγορα ολόκληρα καραβάνια Βουλγάρων κατέφθασαν για να εγκατασταθούν στην περιοχή. Αυτοί αντικατέστησαν όλους τους Έλληνες υπαλλήλους τους οποίους έπαυσαν από όλες τις δημόσιες αρχές, όπως επίσης έπαυσαν και τους ιερείς από τις εκκλησίες. Για τη στέγασή τους επιτάχθηκαν ελληνικά σπίτια. Η καθιέρωση της βουλγαρικής κυριαρχίας στις ελληνικές πόλεις περιλάμβανε την χρήση της βουλγαρικής γλώσσας, τις συναλλαγές με βουλγαρικό νόμισμα και μια σειρά απαγορεύσεων οι οποίες συνοδεύονταν από ξυλοδαρμούς και φυλακίσεις. Οι περιορισμοί, οι διωγμοί και οι κάθε είδους στερήσεις ακόμη και των βασικών αγαθών στόχευαν στον αφελληνισμό των περιοχών αυτών.

Τι κι αν η φτώχεια, η ανέχεια κι η σκληρή μοίρα στέκονταν σαν τοίχος αδιαπέραστο τόσα χρόνια μπροστά τους; Τι κι αν ο τόπος τους ήταν άνυδρος κι αφιλόξενος; Τούτοι κατάφεραν με την δύναμη της ψυχής τους να δαμάσουν όλα τα εμπόδια και να τραβήξουν την δική τους πορεία. Να βρουν τον δρόμο που τους οδήγησε στο ξέφωτο. Να σηκώσουν κεφάλι και ν' αντικρύσουν το ήλιο. Να καταφέρουν να προσφέρουν χαμόγελο στις φαμίλιες τους. Να δώσουν προοπτική στα παιδιά τους για ένα καλύτερο μέλλον. Όμως λογάριαζαν με τα δικά τους θέλω. Αφού οι απόγονοι τους είχαν τις δικές τους προτεραιότητες και τα δικά τους σχέδια. Έτσι κατέληξαν όλα, να λάβουν ένα τέλος. Άδοξο, άδικο, σκληρό. Στερημένο από λεβεντιά, αξιοπρέπεια κι αξιοσύνη. Αφού το κάθε πράμα και κάθε πράξη για να καταφέρει να γίνει «ωραία» πρέπει να γίνεται στην ώρα του.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας του, έμελλε να γένει πραγματικότητα. Ξαφνικά και αναπάντεχα, γύρισε ο τροχός και τον έφερε καπάκι. Έζησε αυτά που ποθούσε μια ζωή. Όμως ο δρόμος δεν είχε μονάχα ροδοπέταλα. Μετά την στροφή, του' λαχαν νεροφαγιές και λασπουριά. Απρόσμενα! Κι έτσι παραδομένο στην καλή ζωή, τονε βρήκαν απροετοίμαστο. Γλίστρησε, έπεσε, κατρακύλησε κι έπιασε πάτο. Καταράστηκε την τύχη και την μοίρα του. Μέχρι που κατάλαβε πως ο δρόμος, είναι δρόμος. Αυτός είναι! Τι πα να πει στραβός, κακοτράχαλος, λασπωμένος, κι αγκαθογέμωτος; Την ευθύνη την είχε ο ίδιος. Αυτός διάλεξε να τον διαβεί. Αυτός έπρεπε να προσέχει…

Κλεφτές ματιές… Τούτη η ποιητική συλλογή, είναι πραγματικά, «κλεφτές ματιές». Ένα σύνολο ποιημάτων, χωρίς πρόγραμμα να γραφτούν. Χωρίς συγκεκριμένη θεματολογία. Μα και χωρίς σειρά. Πως...

Σαν από φύσημα τ' ανέμου βρέθηκε στην ζωή. Μονάχη, ορφανή, έρμη κι απροστάτευτη. Από παιδί αναγκάστηκε να πατήσει στα πόδια της και ν' ανοίξει τον δρόμο της ζωής της, στον κακοτράχαλο τόπο και στην εποχή που βρέθηκε να ζήσει. Οι αντιξοότητες, σωστά αγκάθια, τρυπούσαν κάθε φορά τα γυμνά ποδαράκια της.

Ένας λογαχός που με απόφασή του έκλεισε ένα νταμάρι γιατί στα σπλάχνα του μέσα έκρυβε τον καρκίνο του πνεύμονα. Ένας αρχιεπιστάτης, που κυνηγημένος από τη χούντα, έκρυβε το μυστικό του θανάτου, για πάνω από τριάντα χρόνια. Ένας αδίστακτος διεφθαρμένος πολιτικός που ήθελε να ξαναλειτουργήσει το νταμάρι. Ένας πρώην κατάσκοπος που έχασε τη γυναίκα του και παρίστανε το δημοσιογράφο σε μια επαρχιακή εφημερίδα. Μια ανακρίτρια που ήθελε να σώσει τον τόπο, βάζοντας τη ζωή της σε κίνδυνο...