Σταλαγματιές νοσταλγίας και αυτοσυνειδησίας

Ποιος αισθαντικός μετρημένος λόγος, ξαναζωντανεύοντας ξεχασμένα πρόσωπα και συμβιωτικά στιγμιότυπα, όντας ο ίδιος δάκρυ του μυαλού και της καρδιάς, μπορεί να αποδώσει αρμονικά πρώιμες συναισθηματικές εντάσεις, υπαρξιακές αναταράξεις και πολιτισμικές καταβολές;

Ισοζυγιασμένος λόγος σημαίνει να μιλάμε για τις περασμένες και σημερινές όψεις της ζωής με λογικές συσχετίσεις και συναισθηματικές κλιμακώσεις, χωρίς ούτε να ματώσουμε μα ούτε και να ξεχνάμε την ανθρωπιά μας, τις ρίζες μας, τον πολιτισμό μας.

Τέτοιο γραπτό αναμνηστικό λόγο επιχειρώ να ψελλίσω για τη ζωή στο χωριό «Πύργος» της Σάμου, με άμεσες αναφορές στη δεκαετία του πενήντα. Το κάνω με πολλή αγάπη για τις εγγονές μου, αλλά και για τους λίγους που ενδιαφέρονται ή συγκινούνται από τη ζωή στην ύπαιθρο.

Σ’ αυτό το μικρό νησιώτικο τόπο άρχισαν και ολοκλήρωσαν τον κύκλο της ζωής τους οι παππούδες μου. Στο «Πύργο» γεννήθηκαν τα αδέρφια μου και εγώ. Σ’ αυτό το χωριό έζησα μέχρι τα πρώτα εφηβικά χρόνια. Μετά «σαν τ’ άχυρο στ’ αλώνι», βρέθηκα από διάφορες αιτίες διαδοχικά στην Πάτμο, Θες/νίκη, Κρήτη, Αθήνα, Αλεξανδρούπολη και τελικά προσγειώθηκα μόνιμα στην Καβάλα. Ιδιαίτερη πατρίδα της αγαπημένης μου γυναίκας Γεωργίας Τζούμα και καθηγήτριας Θεολογίας αν και πρωτοαντίκρισε το φως της ζωής της στη Σκιάθο.

Τα περισσότερα κείμενα που ακολουθούν δημοσιεύθηκαν στη μικρή ομώνυμη τοπική εφημερίδα «Πύργος» που πριν από δύο χρόνια διέκοψε την κυκλοφορία της. Δεν πρόκειται ούτε για καθαρόαιμα άρθρα, μα ούτε και για μια συγκεκριμένη τυπολογικά μορφή γραφής. Αποτελούν περισσότερο ετεροχρονισμένη, επιλεκτική, προσωπική καταγραφή στιγμιότυπων της ζωής στην ύπαιθρο με αναπόφευκτη μερικές φορές αναφορά στη χρονική στιγμή της δημοσιοποίησης τους.

Μ.Π.