Πάντα, σε κάθε εποχή, σε κάθε κοινωνία, σε κάθε άνθρωπο υπήρχε και υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός. Όμως ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι οι άλλοι; Γιατί πρέπει να υπάρχουν αυτοί οι διαχωρισμοί; Ποιόν ωφελούν και σε τι ωφελούν; Γιατί αν το καλοσκεφτείς, εμείς όλοι είμαστε δημιουργήματα ενός Θεού. Εμείς όλοι είμαστε ένοικοι του ίδιου κόσμου. Εμείς όλοι είμαστε ταξιδιώτες στο ίδιο διαστημόπλοιο. Εμείς όλοι έχουμε ημερομηνία λήξης στην επίγεια ζωή μας. Εμείς όλοι είμαστε δημιουργημένοι απ' τα ίδια υλικά. Εμείς όλοι είμαστε ψυχοσωματικές οντότητες. Και ένα σωρό άλλες ομοιότητες που αν τις απαριθμήσεις θα χρειαστείς ολόκληρες σελίδες. Τότε, ποιες διαφορές κάνουν τους άλλους; Και πόσο σημαντικές είναι αυτές, ώστε να απαιτείται αυτός ο διαχωρισμός; Εμείς και οι άλλοι λοιπόν, με την ελπίδα ότι θα καταφέρουμε να βγάλουμε μιαν άκρη...

Ο κόσμος τούτος ο λαμπρός, ο κόσμος μας δηλαδή, δεν ήταν πάντα ίδιος. Γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε πολλές φορές στην διάρκεια της μακρόχρονης ιστορίας του. Είτε ολοκληρωτικά, είτε κομμάτια και τμήματα του. Και κάθε φορά το νέο ξεκίνημα, η νέα αρχή του, συνοδεύονταν από αισιοδοξία, ελπίδα και πεποίθηση ότι το νέο θα φέρει και το ανώτερο, το καλύτερο, το βέλτιστο. Μα κάθε φορά στο τέλος κατέληγε στα ίδια και τα αυτά. Με αφορμές διάφορες. Αιτία όμως μια. Την αμυαλοσύνη των ανθρώπων. Γιατί κανένας άλλος κάτοικος του, δεν αποδείχτηκε τόσο στενόμυαλος και τόσο αυτοκαταστροφικός. Ούτε τα ζώα, ούτε τα πτηνά, ούτε κάποιο άλλο έμβιο όν. Μόνο ο άνθρωπος αν και νοήμων, δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι θνητός και ότι οι ανάγκες του είναι περιορισμένες. Ότι η συσσώρευση πλούτου δεν του εξασφαλίζει κάτι το σημαντικό, αφού τον χρόνο του δεν τον ορίζει ο ίδιος, μα κάποιος άλλος. Αφού την υγεία του δεν την ορίζει ο ίδιος, μα είναι χάρισμα. Κι αφού δεν επέλεξε καν την ύπαρξη του. Όπως και τον θάνατο του. Εν τούτοις αυτή η αμυαλοσύνη και ο εγωισμός του, αποτελούν την κατάρα που κουβαλά. Την κατάρα που τον ελέγχει, τον χειραγωγεί και τον κατευθύνει. «Δημοσία δαπάνη» λοιπόν και η συνέχεια στις σελίδες εντός…

Η πριγκίπισσα Ελοντί βρίσκεται ξαφνικά φυλακισμένη -χωρίς να ξέρει το γιατί- στο πιο σκοτεινό κελί της Ιντόνα, της γειτονικής χώρας που κυβερνά ο βασιλιάς Μπρένιν. Αναπάντητα ερωτήματα τη βασανίζουν: Πώς μπορεί να ζει αυτό τον εφιάλτη, αφού μόλις χθες έγιναν με μεγαλοπρέπεια στο παλάτι οι αρραβώνες της με τον πρωτότοκο γιο του Μπρένιν, τον καλόκαρδο και γενναίο πρίγκιπα Ούριεν; Πως επέτρεψε ο πατέρας της, βασιλιάς Στέφανος, να την πιάσουν αιχμάλωτη; Και γιατί ο αγαπημένος της Ούριεν δεν εμφανίζεται για να τη σώσει;