Τι κι αν η φτώχεια, η ανέχεια κι η σκληρή μοίρα στέκονταν σαν τοίχος αδιαπέραστο τόσα χρόνια μπροστά τους; Τι κι αν ο τόπος τους ήταν άνυδρος κι αφιλόξενος; Τούτοι κατάφεραν με την δύναμη της ψυχής τους να δαμάσουν όλα τα εμπόδια και να τραβήξουν την δική τους πορεία. Να βρουν τον δρόμο που τους οδήγησε στο ξέφωτο. Να σηκώσουν κεφάλι και ν' αντικρύσουν το ήλιο. Να καταφέρουν να προσφέρουν χαμόγελο στις φαμίλιες τους. Να δώσουν προοπτική στα παιδιά τους για ένα καλύτερο μέλλον. Όμως λογάριαζαν με τα δικά τους θέλω. Αφού οι απόγονοι τους είχαν τις δικές τους προτεραιότητες και τα δικά τους σχέδια. Έτσι κατέληξαν όλα, να λάβουν ένα τέλος. Άδοξο, άδικο, σκληρό. Στερημένο από λεβεντιά, αξιοπρέπεια κι αξιοσύνη. Αφού το κάθε πράμα και κάθε πράξη για να καταφέρει να γίνει «ωραία» πρέπει να γίνεται στην ώρα του.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας του, έμελλε να γένει πραγματικότητα. Ξαφνικά και αναπάντεχα, γύρισε ο τροχός και τον έφερε καπάκι. Έζησε αυτά που ποθούσε μια ζωή. Όμως ο δρόμος δεν είχε μονάχα ροδοπέταλα. Μετά την στροφή, του' λαχαν νεροφαγιές και λασπουριά. Απρόσμενα! Κι έτσι παραδομένο στην καλή ζωή, τονε βρήκαν απροετοίμαστο. Γλίστρησε, έπεσε, κατρακύλησε κι έπιασε πάτο. Καταράστηκε την τύχη και την μοίρα του. Μέχρι που κατάλαβε πως ο δρόμος, είναι δρόμος. Αυτός είναι! Τι πα να πει στραβός, κακοτράχαλος, λασπωμένος, κι αγκαθογέμωτος; Την ευθύνη την είχε ο ίδιος. Αυτός διάλεξε να τον διαβεί. Αυτός έπρεπε να προσέχει…

Τα αρχέγονα στοιχεία της ύπαρξης μας, η θάλασσα, η γη, το φεγγάρι, τα πουλιά, τα δέντρα, τα σπίτια, αλλά και τα σημερινά επιτεύγματα αποτελούν χαράγματα με μηνύματα σε σκληρούς δίσκους, που διαφυλάσσουν τη μνήμη από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας μέχρι σήμερα. Ο «λόγος», το «παραμύθι», ειδικά σε δύσκολες εποχές όπως η σημερινή, με τη μορφή ενός μικρού βιβλίου που ανακαλεί, επισκοπεί και υπομνηματίζει τέτοιες «σταθερές», γίνεται κοινός τόπος για χαλαρωτική συζήτηση όπως σε ένα καφενείο, σε μια φιλική συντροφιά. Μια συζήτηση που σε επαναφέρει στην αθωότητα του συνειδητοποιημένου και αισιόδοξου ανθρώπου, που στην πραγματικότητα αποτελεί αντίσταση στην οποιαδήποτε κρίση, στην ίδια την εποχή μας. Τέτοια συζήτηση προτείνω, περιγράφοντας εικόνες και καταγράφοντας σκέψεις που σχετίζονται με το ψάρεμα, την όμορφη Καβάλα, τελικά την αιώνια Ελλάδα.

Κλεφτές ματιές… Τούτη η ποιητική συλλογή, είναι πραγματικά, «κλεφτές ματιές». Ένα σύνολο ποιημάτων, χωρίς πρόγραμμα να γραφτούν. Χωρίς συγκεκριμένη θεματολογία. Μα και χωρίς σειρά. Πως...

Η οικογένεια του Μεταξά Δημητρίου ήταν από τις μεγαλύτερες πατριαρχικές οικογένειες της Θάσου. Κοτσάμπασης του Θεολόγου για χρόνια ο Μεταξάς Δημητρίου, το 1779 ανέλαβε τη διοίκηση του νησιού του ως μπας κοτσάμπασης, αξίωμα που το διατήρησε ως το θάνατό του. Στο αξίωμα αυτό τον διαδέχτηκαν τα δύο παιδιά του, ο Αναγνωστούδης και στη συνέχεια (1813-1821) ο γνωστός σ’ όλους Χατζηγιώργης Μεταξάς.