Δημοσία δαπάνη

Ο κόσμος τούτος ο λαμπρός, ο κόσμος μας δηλαδή, δεν ήταν πάντα ίδιος.
Γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε πολλές φορές στην διάρκεια της μακρόχρονης ιστορίας του.
Είτε ολοκληρωτικά, είτε κομμάτια και τμήματα του.
Και κάθε φορά το νέο ξεκίνημα, η νέα αρχή του, συνοδεύονταν από αισιοδοξία, ελπίδα και πεποίθηση ότι το νέο θα φέρει και το ανώτερο, το καλύτερο, το βέλτιστο.
Μα κάθε φορά στο τέλος κατέληγε στα ίδια και τα αυτά.
Με αφορμές διάφορες. Αιτία όμως μια.
Την αμυαλοσύνη των ανθρώπων.
Γιατί κανένας άλλος κάτοικος του, δεν αποδείχτηκε τόσο στενόμυαλος και τόσο αυτοκαταστροφικός.
Ούτε τα ζώα, ούτε τα πτηνά, ούτε κάποιο άλλο έμβιο όν.
Μόνο ο άνθρωπος αν και νοήμων, δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι θνητός και ότι οι ανάγκες του είναι περιορισμένες.
Ότι η συσσώρευση πλούτου δεν του εξασφαλίζει κάτι το σημαντικό, αφού τον χρόνο του δεν τον ορίζει ο ίδιος, μα κάποιος άλλος.
Αφού την υγεία του δεν την ορίζει ο ίδιος, μα είναι χάρισμα.
Κι αφού δεν επέλεξε καν την ύπαρξη του.
Όπως και τον θάνατο του.
Εν τούτοις αυτή η αμυαλοσύνη και ο εγωισμός του, αποτελούν την κατάρα που κουβαλά.
Την κατάρα που τον ελέγχει, τον χειραγωγεί και τον κατευθύνει.
«Δημοσία δαπάνη» λοιπόν και η συνέχεια στις σελίδες εντός…