Θέλησα ν’ αποτυπώσω σε τούτες τις σελίδες μερικές αλήθειες, κατά την γνώμη μου και την όποια γνώση κατάφερα να κατέχω, μετά από τόσα χρόνια συναναστρεφόμενος ανθρώπους κάθε λογής. Αφουγκραζόμενος τον τρόπο σκέψης τους, την συμπεριφορά τους, τις ενέργειες και τις αποφάσεις τους. Καταγράφοντας τις επιδιώξεις, τους σκοπούς και τους στόχους τους. Μα πάνω απ’ όλα προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω και να κατανοήσω τον λόγο, την αιτία της συμπεριφοράς τους. Έτσι, για να τους γνωρίσω καλύτερα. Ειδικός δεν είμαι και το δηλώνω ευθαρσώς.
Όμως πιστέψτε με, σε κάθε περίπτωση από τις εκατοντάδες που μπορώ να θυμηθώ, η αρχή του κακού ήταν πάντα ο εγωισμός και η δειλία. Ο εγωισμός, αφού κάθε σκέψη και κάθε ενέργεια είχε επίκεντρο τον εαυτό τους, χρησιμοποιώντας την γνώμη και όχι την γνώση σαν αφετηρία. Και η δειλία αφού, σε κάθε περίπτωση, κατέγραφα άρνηση και αναποφασιστικότητα να πολεμήσει για ν’ αλλάξει κανείς τον εαυτό του. Φοβούμενος το άγνωστο, την αποτυχία ή το ξεμπρόστιασμα της παράλογης λογικής και πρακτικής που υιοθέτησε; Ή μήπως λόγω τεμπελιάς και παγιοποιημένης νωχέλειας και ραθυμίας; Δεν ξέρω, τι να σας πω! Το σίγουρο πάντως είναι, ότι κανείς μα κανείς δεν είχε το άλλοθι της άγνοιας. Διότι την ανεπάρκεια και την ανικανότητα σου, απ’ όλους μπορείς να την κρύψεις. Και να συμπεριφέρεσαι σαν «δήθεν»… Όχι όμως από τον εαυτό του!
Κάθε ψυχικά και διανοητικά υγιής άνθρωπος, κατέχει το προνόμιο της αυτογνωσίας. Άρα γνωρίζει! Άρα έχει ευθύνη! Άρα πληρώνει, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο! Βλέπετε η πληρωμή είναι η αντίδραση στην δράση της κάθε επιλογής και πράξης μας. Στις παρακάτω αράδες λοιπόν, καταγράφονται στιγμές και σκηνές ανθρώπινες. Συμπεριφορές διαφορετικές κατά περίπτωση, ίδιων ανθρώπων. Που κάθε φορά σε κάνουν να αναθεωρείς την γνώμη σου για το ίδιο πρόσωπο. Και που λίγο πολύ είναι γνώριμες σε όλους μας. Η ταπεινότητα μου, ζητά την επιείκεια σας. Παρακαλώ πολύ, μην το θεωρήσετε «πελαγογράφημα».
Με τιμή
Γιάννης Στρουμπούλης
