Ταξιδευτής Άγονης Γραμμής

Στα µάτια του Μελέτη, όταν άνοιξε την πόρτα εισόδου, ξεπρόβαλαν στις θέσεις των ανθρώπων – πιστών, οι ολόλαµπρες ακτίνες του πρωινού ήλιου… Ευθυτενείς, ακίνητες, µε την απαιτούµενη ιεροπρέπεια, στα λίγα στασίδια – καθίσµατα του ναού. Είχαν µπει από το ανατολικό, µικρό, καµπυλόγραµµο παράθυρο. Αµίλητες, φωτεινές παρουσίες, που δεν άφηναν να γίνει αισθητή η ανθρώπινη απουσία των πιστών. Αντίθετα, τόνιζαν µοναδικά τη µυστηριακή ατµόσφαιρα… Η χαµηλότονη φωνή του µικρόσωµου ιερέα, σαν το φυτιλάκι του καντηλιού που αναβόσβηνε, συµπλήρωνε µε λεπτοµέρεια τη «λειτουργική» ιδιαιτερότητα στο αιγαιοπελαγίτικο ακριτικό εκκλησάκι.