Σε διενέξεις ιδιωτών με το Δημόσιο για εμπράγματες διαφορές ψηφίστηκε με το νόμο 998/1979, άρθρο 62, παρ. 1, το τεκμήριο της κυριότητας υπέρ του Δημοσίου. Από το τεκμήριο αυτό εξαιρέθησαν οι περιφέρειες των Ιονίων Νήσων, Κρήτης, Χίου, Σάμου, Λέσβου, Κυκλάδων, Κυθήρων και Αντικυθήρων, γιατί δεν υπήρξαν δορυάλωτες. Δορυάλωτες, όμως, δεν υπήρξαν και άλλες περιοχές, που δεν συμπεριλήφθησαν στον νόμο από άγνοια ή λόγω του ανιστόρητου νομοθέτη. Οι περιοχές που δεν συμπεριλήφθησαν ήσαν η Μάνη, τα Δωδεκάνησα, η Θάσος και η Σαμοθράκη.
Με το άρθρο 67 του νόμου 4042/13-2-2012, ΦΕΚ 24, τεύχ. Α΄, ψηφίστηκε ειδική διάταξη, που συμπεριέλαβε και τη Μάνη στις εξαιρέσεις, όταν εκδόθηκε απόφαση για ένα Μανιάτη, που έχανε το κτήμα του με το νόμο 998/1979. Τότε ήταν που ξεσηκώθηκαν οι Μανιάτες και υποχρέωσαν την Πολιτεία να ψηφίσει την εξαίρεση.
Το μη δορυάλωτο της Σαμοθράκης είναι ένα αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. Την πρωτοβουλία της παράδοσης των νησιών του Βορείου Αιγαίου είχε αναλάβει ο γνωστός ιστορικός της Άλωσης Κριτόβουλος. Αλλά και οι Φράγκοι ηγεμόνες, που διοικούσαν τότε τα νησιά αυτά, αποφάσισαν να δηλώσουν υποταγή στον Σουλτάνο, για να αποφύγουν την καταστροφή τους. Οι αντιπρόσωποι του Κριτόβουλου συναντήθηκαν με τους πρέσβεις των Γατελούζων στην Αδριανούπολη, όπου και συμφώνησαν να επιδιώξουν από κοινού ώστε τα νησιά να παραμείνουν κάτω από τις ίδιες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στις περιοχές τους. Την πρότασή τους αυτή την έκανε αποδεκτή ο σουλτάνος Μεχμέτ Β΄ και «δωρείται τας νήσους καθώς ήταν εν τω του βασιλέως καιρώ τεταγμέναι». Επομένως, το βυζαντινό ιδιοκτησιακό καθεστώς που υπήρχε, συνέχισε να διατηρείται και στα χρόνια της τουρκοκρατίας που ακολούθησαν.
